Een diamant

Hij was net zoveel onderdeel van het team op kantoor als mijn collega’s: Elmas, onze kantoorhond. Zijn naam Elmas betekent *diamant* in het Turks en droeg hij al toen we hem adopteerden, toen anderhalf jaar oud. Begin 2011 werd hij onderdeel van ons gezin als afgekeurde blindengeleidehond. Een hond die gedurende de opleiding al veel had geleerd en uitstekend was opgevoed. Daardoor ging hij al snel mee naar kantoor en was hij binnen no time de vriend van iedereen.

Zijn rustige en evenwichtige gedrag maakten dat ik hem overal mee naar toe kon nemen, bijvoorbeeld ook naar besprekingen buiten kantoor. Hij vroeg geen aandacht maar gaf die des te meer, was rustig en volgde waar ik was. Altijd vrolijk en op zoek naar iets lekkers, een koekje was voor hem de ultieme beloning. Hij had een paar typische aangeleerde eigenschappen waar we aanvankelijk wel aan moesten wennen. Zo ging hij niet graag wandelen in de regen (echt!) en was aangehaald worden in het begin niet zijn ding.

Dat wandelen in de regen was ook na 10 jaar nog steeds niet zijn favoriete hobby (en eerlijk: ook niet de mijne!), maar aangehaald worden vond hij inmiddels toch wel lekker. Hij ging af en toe ook mee naar Amsterdam. Dan sliep hij ongeveer van Maastricht tot bij kantoor, maar sprong dan net zo vrolijk als anders uit de auto. Het was gewoon een heerlijke hond, een topper. Maar ja, zoals jullie wellicht al vermoeden aan de verleden tijd waarin deze tekst is geschreven, heeft Elmas ons recent helaas verlaten.

Het ging plotseling niet meer zo lekker met hem. En opeens is hij er dan niet meer. Een grote leegte vult nu zijn plek. Zijn kussen ligt er nog en zijn pot met koekjes is nog steeds gevuld. Ik mis zijn vrolijkheid in de ochtend of wanneer ik terug thuiskom of op kantoor na een afspraak. Hij was er altijd en nooit chagrijnig, verongelijkt of boos, integendeel. Hij heeft zijn naam op niet te evenaren wijze waargemaakt!