Goed maken

Als je elke morgen kunt douchen, is douchen heel gewoon. Als je op elk moment naar buiten kunt om te wandelen, is buiten wandelen doodgewoon. En als je je moeder of vader elke dag bezoekt, is zo’n bezoek net zo gewoon als de zon die elke dag weer opkomt. Douchen, wandelen of bezoeken worden vaak pas bijzonder op het moment dat het niet meer gaat of kan. Als vader of moeder er opeens niet meer zijn. Of wanneer douchen niet meer zelfstandig mogelijk is, het wandelen niet meer lukt. Dan groeit het besef van het genieten van het gewone, dat bij nader inzien misschien helemaal niet zo gewoon was.

Waardering van wat weggevallen is, hunkeren naar wat er niet meer is. Maar ook zien wat er (wel) nog is en proberen daarvan te genieten. Het klinkt wat filosofisch, maar dit is wel waar je mee wordt geconfronteerd wanneer je wordt getroffen door ernstig letsel. Dan kan zelfs douchen of wandelen een uitdaging worden waarnaar wordt uitgezien. Een schadevergoeding kan daarbij behulpzaam zijn om bijvoorbeeld te voorzien in de kosten van hulp en ondersteuning en te proberen de weggevallen zelfstandigheid weer op te bouwen. Helaas lukt dat niet altijd en zijn soms permanente voorzieningen nodig om (nog) te kunnen functioneren.

Ook daarbij vervult de schadevergoeding dan een ondersteunende rol. Het emotionele verlies van je zelfstandigheid en onafhankelijkheid, het gemis van wat normaal was en door ernstig letsel onmogelijk is geworden, kan echter nooit worden goedgemaakt met een compensatie in geld. Toch is ook daar de schadevergoeding voor bedoeld, met name het deel dat – niet zomaar – smartengeld heet.

Het is de kleine pleister op de grote wond van wat door het letsel weggevallen is. Maar de schadevergoeding kan ook bijdragen aan het ontstaan van nieuw geluk, wanneer daarmee zaken kunnen worden gerealiseerd die anders niet of pas veel later mogelijk zouden zijn geweest. Dan doet het geld waarvoor het ook bedoeld is: het vergoedt, het maakt goed wat verloren is gegaan.