Net als vroeger?!

Als u dit leest ben ik nog herstellende van een enkelbreuk, waarvan ik dacht dat die wel mee zou vallen. We hadden het al eerder eens gedaan: samen op de scooter, mijn vrouw Ine en ik. Met lekker weer echt een aanrader, gevoelens uit de jeugd herleven! Zo deden we dat onlangs ook nog. Vlakbij huis komen we echter ongelukkig ten val. Behalve wat schaafwonden en blauwe plekken leek de schade wel mee te vallen. De eerste aandacht ging uit naar Ine die als gevolg van de klap haar geheugen even kwijt was. Dat herstelde zich gelukkig vrij snel, waarna we besloten te bezien hoe het een dag later zou gaan. Dat viel niet mee, stijf en pijnlijk werden we wakker, bewegen was moeilijk. Het zou vanzelf wel beter gaan, dachten we.

De dag erna al weer wat mobieler, dus we gingen weer “gewoon” aan het werk. De wonden van Ine herstelden langzaam, het lopen ging moeizaam en ik hield last van mijn rechter enkel, aan het zelfde been waarvan mijn knie ooit was vastgezet. Na enkele dagen toch maar eens een foto laten maken en toen bleek dat mijn enkel was gebroken en een operatie noodzakelijk was. Aansluitend een paar weken gips, twee krukken maar ook: afhankelijk zijn voor vervoer e.d. Ik beleef het net als in de tachtiger jaren toen ik met mijn knie sukkelde en jarenlang op krukken liep. Het positieve is dat het lopen met krukken me goed afgaat, ik ben sneller als normaal zonder! We zijn weer een ervaring rijker: een ongeluk zit echt in een klein hoekje en pech is niet weg, dat bestaat nog gewoon. Bovendien realiseer ik me wederom wat onze cliënten doormaken als ze zoiets meemaken door toedoen van een ander!