Niet-alledaags

Op Koningsdag werd ’s avonds het Koningsdagconcert uitgezonden. Onder andere de virtuoze gebroeders Jussen traden op en speelden op piano quatre-mains een divertimento van Leo Smit. Ik heb genoten van hun pianospel en de ervaring en techniek die daaruit spreekt. Ze gaan daar helemaal in op en slepen mede daardoor de toehoorders (en kijkers) mee in hun virtuele muziekspel. Hun grootouders waren ook bij het concert aanwezig, zo vertrouwden ze ons bij een andere gelegenheid vol trots toe. Wat zullen zij hebben genoten, ook van alle entourage eromheen in aanwezigheid van onze koning en koningin. Ik ben geen kenner van de klassieke muziek. Om eerlijk te zijn hou ik meer van jazzy muziek. Ik zag op enig moment de koning enigszins bedrukt kijken en bedacht hoe verrassend het zou zijn als, midden in het stuk dat de Jussens brachten, opeens een jazzy improvisatie zou worden gespeeld. Ik dacht aan wijlen mijn schoonvader Dré die dat fantastisch zou hebben gevonden, en het als pianist ook zou hebben gekund.

Het is wellicht vloeken in de kerk van de klassieke muziek, maar dat zou wel aandacht trekken en wellicht zelfs hier en daar onder de toehoorders een glimlach op de nogal serieuze blikken kunnen toveren. Het contrast met de klassieke muziek en het onverwachte ten opzichte van hetgeen normaal is tijdens een concert als dit, zou benadrukken hoe bijzonder het gebruikelijke eigenlijk is. Het af en toe kleuren buiten de lijntjes, het treden buiten de geëffende paden, ik vind dat machtig. Het houdt je gedachten scherp en laat je relativeren. Het abnormale maakt het boeiend. Het vergt wel enige creativiteit en ook lef om durven af te wijken van het gebruikelijke. Ook in de letselschadepraktijk. Toch is dat wat we in ons werk het liefst doen: bekijken hoe we in het belang van onze cliënt toegevoegde waarde kunnen bieden. Waarmee dan ook. Via de gebruikelijke of juist de minder gebruikelijke, soms zelfs verrassende route. Eigenzinnig en wellicht niet-alledaags, doen wat nodig is.