Niet bewezen dus bestaat niet?

Als je door een ongeval of een medische fout letsel oploopt en arbeidsongeschikt raakt, lijd je inkomensverlies. De zekerheid van je maandelijkse inkomen valt dan weg of wordt misschien deels vervangen door een uitkering, maar er blijft een verschil ten opzichte van het inkomen dat je had. Dat verschil moet dan worden aangevuld door de partij die verantwoordelijk is voor het letsel. Dat lijkt eenvoudig, maar blijkt het in de praktijk allerminst te zijn. Van het slachtoffer wordt namelijk verwacht dat hij kan bewijzen welk inkomen is weggevallen door het letsel.

Heb je tot aan het ongeval gewerkt, dan kan dat bijvoorbeeld met loonspecificaties. Maar wat als je geen werk had toen je het letsel opliep? Je was al een tijd op zoek naar werk toen je het ongeval kreeg en kunt dus geen salarisstroken of iets dergelijks laten zien. Of je was nog zo jong dat je niet eens had gewerkt. Hoe bewijs je dan wat je zonder het letsel had kunnen verdienen? Door het letsel kun je immers niet meer laten zien waartoe je in staat was geweest zonder het letsel.

De rechtspraak heeft het slachtoffer hierbij enigszins geholpen, door te oordelen dat aannemelijk maken volstaat. Maar ook dat kan lastig zijn, bijvoorbeeld als je heel jong bent of wanneer je als asielzoeker die huis en haard in eigen land heeft verlaten niet kunt laten zien welke opleiding je hebt gehad of waar je welk werk hebt gedaan. Krijg je in zo’n situatie dan ook niks vergoed omdat het je niet (meer) lukt aannemelijk te maken dat je een minimum- of zelfs modaal inkomen had kunnen verdienen?

Wat je niet kunt bewijzen, bestond ook niet? Dat lijkt nogal onredelijk. Immers ben je ongevraagd en ongewild met het letsel geconfronteerd en belet dat je juist dat bewijs te leveren. Over dit lastige vraagstuk bestaat in de rechtspraak nog geen duidelijkheid of eenduidigheid. Met het doen van onderzoek en door dit onderwerp ter discussie te stellen in lopende rechtszaken, hopen we als kantoor die duidelijkheid alsnog te realiseren.