Wie eist, bewijst...

In ons rechtssysteem heeft het oude adagium ‘wie eist, bewijst’ nog steeds niet aan kracht ingeboet. Ook in de letselschadepraktijk speelt het bewijs een belangrijke rol. Als een slachtoffer stelt, dat hij door een ongeval schade heeft opgelopen, moet hij bewijs leveren. Hij moet bewijzen dat een partij aansprakelijk is, dat er schade is en dat die schade is ontstaan door het ongeval en niet door iets anders. Wat betreft de aansprakelijkheid komt de wet het slachtoffer soms tegemoet, namelijk in geval van risicoaansprakelijkheid of wanneer de bewijslast gering is. Bij letsel als gevolg van een trap van een paard is de paardenbezitter aansprakelijk. Bij een bedrijfsongeval moet het slachtoffer een begin van bewijs leveren, dat de werkgever tekort is geschoten in het treffen van veiligheidsmaatregelen. Ook wat betreft de schade en de schadeomvang moet het slachtoffer bewijs leveren.

Als het gaat om nota’s van gemaakte onkosten is dat niet moeilijk. Het wordt pas lastig, als het gaat om gemiste carrièrekansen of schade die in de toekomst kan ontstaan. Het wordt nog lastiger, als reeds aanwezige lichamelijke gebreken een rol spelen. Stel, iemand raakt door een schouderletsel arbeidsongeschikt. Voor het ongeluk had hij ook al schouderklachten als gevolg van een lichamelijke afwijking. Met name verzeraars maken hiervan graag een punt. Het slachtoffer moet dan medisch bewijs leveren, dat niet de aangeboren afwijking, maar het ongeval de arbeidsongeschiktheid heeft veroorzaakt. Het leveren van bewijs en met name de waardering van diverse bewijsmiddelen is bepaald geen sinecure. De hulp van een deskundige is daarom vrijwel onontbeerlijk.