Raoul van Dort
Ook in mijn vakgebied werkt iemand zelden zijn hele leven voor dezelfde werkgever. Regelmatig bekijk ik via linkedin de achtergrond van mijn “concullega’s”. Deze blijkt dan vaak verassend divers. Uiteraard tel ik veel juristen, maar ook politiemensen, economen, personen met een medische achtergrond, onderwijzers, maatschappelijk werkers en een enkele fiscalist. Dat is ook best logisch want in mijn werk moet je eigenlijk overal een beetje verstand van hebben. Of op zijn minst die schijn hooghouden en weten waar je de ontbrekende kennis kunt halen.
Wanneer ik voor een slachtoffer onderhandel, gaat het vaak om grote financiële belangen. Zeker als ik mijn gesprekspartner niet ken kijk ik tevoren altijd even wat ik op internet over hem of haar kan vinden.
Soms zie je dan dat een schade-expert die door een verzekeraar wordt ingeschakeld in het verleden ook aan de rechtsbijstandkant heeft gewerkt. Het wereldje van “halers en betalers” is klein. Voor mijzelf geldt overigens precies het omgekeerde. Ik ben na mijn rechtenstudie in dit bijzondere vakgebied gekneed in loondienst bij een verzekeraar.
Als je in onderhandelingen te maken krijgt met een deskundige die ook aan “jouw kant van de tafel” heeft gezeten verwacht je dat deze persoon zich goed kan verplaatsen in de positie van het slachtoffer. Bovendien beschikken beide deskundigen over precies dezelfde gereedschapskist om problemen op te lossen. Ze kennen als het goed is allebei de wettelijke kaders, de uitzonderingen op de regel, hoe rechters daar mee om plegen te gaan en alle richtlijnen die gehanteerd worden om het schaderegelingproces te versoepelen.
Van Dort Letselschade is gespecialiseerd in de juridische begeleiding van slachtoffers van letselschade.
We behartigen uitsluitend de belangen van slachtoffers en zijn onafhankelijk van verzekeraars. Onze dienstverlening kenmerkt zich door deskundigheid en ervaring op gebied van letselschade, waarbij we het belang van het slachtoffer centraal stellen.
Het zou discussie over “lastige” onderwerpen moeten vereenvoudigen. Toch blijkt dat gek genoeg niet altijd zo te zijn. Hoe zou dat komen, vraag ik me dan af.
Van oorsprong ligt aan verzekeren een solidariteitsgedachte ten grondslag. Velen betalen premie om die pechvogels die schade lijden te kunnen helpen. Maar verzekeraars zijn geen liefdadigheidsinstellingen en willen ook winst maken. Er wordt dus geredeneerd vanuit een ander belang. Door interpretatieverschillen komt men tot andere standpunten. Tot op zekere hoogte is dat ook geen enkel probleem. Het houdt elkaar scherp en de premies betaalbaar.
Waar ik echter grote moeite mee heb is het innemen van standpunten “tegen beter weten in”. Zo ken ik een verzekeraar die zelfs de meest terechte letselschadeclaim toch altijd eerst afwijst. Dit omdat de ervaring nu eenmaal leert dat er altijd een groep mensen is die het daar dan maar bij laat zitten. Dieptriest vind ik dat! Ook zijn er experts die evident te lage schadevergoedingen aanbieden. Daar kan ik ook heel slecht tegen.
Ik neem hen de maat door ze vriendelijk te vragen om mij, terwijl ze recht in mijn ogen kijken, te bevestigen dat ze met een dergelijke vergoeding ook genoegen zouden nemen als het om hun eigen kind of partner zou gaan. De blozers, hakkelaars en wegkijkers zakken direct voor dit praktijkexamen zelfreflectie. Hen neem ik dan voortaan minder serieus. Zij die voet bij stuk houden kijk ik meewarig aan. Vervolgens wens ik hen veel succes bij het herexamen.
